Γενικά, η περιγεννετική θνησιμότητα αυξάνει μετά την 38^η  εβδομάδα της κύηση με γεωμετρικό ρυθμό (γράφημα χ) π.χ. κατά την 38^η εβδομάδα είναι 1,2 /1000 κυήσεις, την 40^η εβδομάδα 2,4/1000 κυήσεις και μετά την 43^η εβδομάδα 5,8/1000.

Γράφημα Χ: Αθροιστική απεικόνιση της θνητότητας κατά την διάρκεια της κύησης. Με μαύρο χρώμα απεικονίζονται οι ενδομήτριοι θάνατοι, με ανοιχτό γκρι οι νεογνικοί και με σκούρο γκρι οι θάνατοι μετά την νεογνική περίοδο (Hilder, L., Costeloe, K. andThilaganathan, B. (1998), Prolongedpregnancy: evaluatinggestation-specificrisksoffetalandinfantmortality. BJOG: An International Journal of Obstetrics & Gynaecology, 105: 169–173. doi: 10.1111/j.1471-0528.1998.tb10047)

Το 5-10% των εγκύων δεν έχουν αυτόματη έναρξη του τοκετού έως την 42^η  εβδομάδα της κύησης και περνούν σε παράταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κίνδυνος  για περιγεννετική ασφυξία και ενδομήτριο θάνατο αυξάνεται σημαντικά. Σύμφωνα με διάφορες μελέτες, η πρόκληση τοκετού κατά την 41^η  εβδομάδα μειώνει σημαντικά τους κινδύνους αυτούς.

Περιγεννετικός έλεγχος της κυήσης μπορεί να επιτευχθεί με την αξιολόγηση του όγκου του αμνιακού υγρού, αφού σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις αιφνίδιου ενδομήτριου θανάτου εμφανίζεται μια σημαντική  μείωση του.